Verblijf Palm Gardens, Sohar, Oman

Sohar

Ondertussen had ik contact opgenomen met Tammo in Sohar, hij woont daar met zijn gezin in een huis op het terrein van Palm Gardens, een internationale compound en werkt er als docent voor het International Maritime College Oman (IMCO), een samenwerkingsverband van Oman met het Havenbedrijf Rotterdam. We hadden elkaar nog niet in levende lijve ontmoet, wel on-line contact gehad. Een goede vriend van hem uit Rotterdam had me met hem in contact gebracht en Tammo nodigde me uit na het woestijnavontuur langs te komen. Na aankomst op het vliegveld nam ik afscheid van m'n medereizigers, huurde ik voor tien dagen een auto en vertrok ik tweeënhalf uur uur rijden noordwaarts naar Sohar om 's avonds op tijd te zijn voor een etentje bij een Turks restaurant met een groep landgenoten.

Gastvrijheid

Uiterst gastvrij werd ik door Tammo en z'n vrienden ontvangen, voornamelijk loodsen uit de Rotterdamse haven, die daar jaren terug met hun gezinnen neergestreken zijn, in de haven van Sohar werken en er een mooi leven leiden. Nog maar net aangekomen kon ik de volgende dag gelijk mee op een mooie tocht naar de noordelijk gelegen hoge zandduinen en bergen rond Mahadah aan de grens met de Verenigde Arabische Emiraten (UAE).

Hemelsluizen

Op de terugweg naar Sohar begon de hemel te betrekken, tot aan de horizon was een grauw-grijze lucht zichtbaar. Er was een paar dagen terug al neerslag voorspeld, dat is vrij zeldzaam. De laatste keer dat het flink had geregend, was ruim twee jaar geleden. Alles was kurkdroog en stoffig. In de buurt van Sohar kwam het water vervolgens met bakken naar beneden en binnen de kortste keren golfden woeste waterstromen door de wadi's. Droge beddingen, die plots veranderden in levensgevaarlijke rivieren. Een enorm watergordijn verminderde het zicht, tegelijk donderde het uitspansel met oorverdovend kabaal en verlichtten talloze bliksemschichten de donkere avond. De vreugde onder de mensen bleek groot, ineens leek alles opnieuw tot leven te komen. Bijna anderhalve dag regende het aaneengesloten, op kortstondige droge momenten na.

IMCO

De partner van het International Maritime College Oman (IMCO) is de STC-Groep, het Rotterdamse kennis- en opleidingsinstituut voor scheepvaart, haven, transport, logistiek en industrie. Tevens richten zij zich op de olie-, gas- en chemische sector in de haven.
Het IMCO werd opgericht op 24 april 2005 en is voor 70% in handen van de Omaanse overheid en voor 30% eigendom van de STC Holding Group B.V., Rotterdam, Netherlands.

Voordracht expeditie planning

Tammo had me eerder gevraagd of ik een gastcollege wilde geven aan een groep vierde jaars studenten logistiek en daar reageerde ik gelijk enthousiast op. Nadat ik een eerste kennismakingsbezoek had gebracht aan dit havenbedrijf, kreeg ik beeld en geluid wat hun core-business is.
In overleg met Tammo en een van zijn collega's besloot ik een voordracht te geven over expeditieplanning. Dat sloot naadloos aan bij de opdracht waar de studenten op dat moment aan werkten, zij moesten een bergachtig gebied gaan bezoeken en onderzoek doen naar de economische haalbaarheid van gaswinning. In expeditieplanning zit de logistiek besloten: wat zijn de doelstellingen, uit hoeveel mensen bestaat het team, welke expertise, materieel en voorzieningen heb je nodig? Wat zijn de specifieke omstandigheden van het terrein, qua flora, fauna, geografie, weersomstandigheden. Wat is het back-up plan in het geval er iets mis gaat? Zaken die fundamenteel zijn voor onderzoekers, die ter plekke poolshoogte nemen en buiten de gebaande paden terechtkomen. De reacties waren unaniem enthousiast en hartverwarmend. Er bleek een grote interesse te zijn voor mijn open manier van onderwijzen en de onderwerpen die ik ter sprake bracht. Een Indiase collega van Tammo vroeg me gelijk of ik de dag erna een zelfde hoorcollege kon geven aan zijn derde jaars studenten logistiek, hetgeen ik met veel plezier deed. Het zou mooi zijn wanneer ik voor de studenten en docenten van het IMCO in de nabije toekomst een aantal praktische trainingen zou kunnen organiseren en geven.

Zee

Iets ten zuiden van de haven van Sohar aan zee ligt een vissersdorp met lage huisjes, dat waarschijnlijk moet wijken voor een autoweg, hoewel dat niet zeker is. De sfeer beviel me, ik streek er verscheidene keren neer en genoot van de branding, de vogels en katten die in de buurt hun kostje bij elkaar scharrelden. Ik voelde me er senang en begon te tekenen in m'n werkboek. Overal staan moskeeën, aan het strand, waarheen het oog reikt zie je de minaretten overal bovenuit torenen. Wanneer de muezzin oproept tot gebed, weerklinkt over het land en zelfs de zee het gezang van de koranteksten. Het lijkt overal te zijn, alleen het firmament is roerloos en stil.
Verderop ligt de visafslag, azuurblauwe vissen keken me wezenloos en met verstarde blikken aan, glanzend zilveren tonijnen lagen stijf in het gelid op elkaar gestapeld en grote krabben met imposante scharen waren monddood gemaakt en lagen met hun zwarte kraaloogjes naar niets in het bijzonder te staren. Onderwijl wogen, verhandelden en versleepten mannelijke Omani in hun witte gewaden de vruchten van de zee in plastic tasjes naar hun auto's buiten op de parkeerplaats.

Gastarbeiders

In grote getale zijn Indiërs, Pakistani, Bangladeshi, Philippino's naar Oman gekomen om het zware en vuile werk te doen. Overal zie je hen aan het werk als kleermaker, barbier, metaalbewerker, grond- en wegwerker, in kleine aftandse werkplaatsen verstellen of naaien zij kleding in elkaar of verzamelen schroot, metalen en voertuig-onderdelen, die zij vervolgens met veel vernuftig ambachtelijk handwerk weer ombouwen tot vrijwel nieuwe auto's.